Karwów to jedna ze starszych miejscowości w regionie. Według niektórych hipotez domniemane miejsce urodzenia bł. Wincentego Kadłubka herbu Poraj – pierwszego kronikarza Polaka. Był kanonikiem oraz prepozytem kolegiaty sandomierskiej. Wyświęcony na biskupa krakowskiego, po 10 latach zrzekł się biskupstwa i osiadł w Jędrzejowie wstępując do zakonu cystersów. We wsi Karwów znajduje się „Źródło bł. Wincentego” (widoczne na zdjęciu obok) uważane za cudowne. Obok źródła kamienny posąg biskupa. W okolicach Karwowa i Włostowa liczne figury przedstawiające błogosławionego Wincentego.
Bł. Wincenty Kadłubek
Mistrz Wincenty, zwany Kadłubkiem (ur. po 1150 lub ok. 1160 według tradycji we wsi Karwów koło Opatowa, zm. 8 marca 1223 w Jędrzejowie) – biskup krakowski (w l. 1208-1218), związany z kancelarią księcia Kazimierza Sprawiedliwego. Autor Kroniki polskiej, drugiego tego typu utworu w dziejach polskiej historiografii. Od 1764 błogosławiony Kościoła rzymskokatolickiego, patron diecezji sandomierskiej. Tradycja przekazana przez Jana Długosza przypisuje mu szlacheckie pochodzenie, miał wywodzić się z rodu Różyców (pieczętujących się herbem Poraj), a jego ojcem miał być komes Stefan. Inna tradycja, wynikająca przede wszystkim z pospolicie brzmiącego przezwiska, przypisuje mu chłopski rodowód. Współcześni historycy odrzucają oba przekazy, aczkolwiek istnieje zgodność co do tego, że Kadłubek wywodził się z rycerstwa (z rodu Łabędziów lub Lisów).
Pierwsze nauki pobierał w katedralnej szkole krakowskiej pod kierunkiem Amileusza. Wspierał kolegiatę w Kielcach i katedrę w Krakowie. Szczególnie troszczył się o klasztory cysterskie w Jędrzejowie, Sulejowie i Koprzywnicy i bożogrobców w Miechowie, zwiększając ich uposażenie.
W 1215 roku był jednym z Ojców soborowych na IV Soborze Laterańskim.
Był jednym z dwóch (obok Henryka Kietlicza) przywódców obozu reformatorskiego w polskim Kościele dążącego m.in. do wprowadzenia celibatu i uniezależnienia się Kościoła od władzy świeckiej[potrzebne źródło]. Wobec upadku politycznego tego obozu w 1217 zrezygnował z biskupstwa krakowskiego i rozpoczął życie zakonne. Wybrał więc cieszące się wielką sławą opactwo w Jędrzejowie. Drogę z Krakowa do Jędrzejowa przeszedł pieszo. Mnisi jędrzejowscy mieli powitać go około kilometr od klasztoru, o czym przypomina usypany później na tym miejscu Kopiec spotkania.
Na polecenie księcia Kazimierza II Sprawiedliwego spisał po łacinie liczące cztery księgi dzieło pt. Kronika polska, które stanowi główne, aczkolwiek niezbyt wiarygodne źródło historii dziejów Polski tamtego okresu. W kronice tej podkreśla głównie moralny wymiar opisywanych wydarzeń.
W murach opactwa jędrzejowskiego spędził ostatnie pięć lat życia i tam też został pochowany. Po śmierci został otoczony czcią cystersów. W 1764 roku Papież Klemens XIII dokonał aprobaty kultu Wincentego Kadłubka – wówczas to jego doczesne szczątki zostały przeniesione do Katedry Królewskiej na Wawelu, gdzie do dziś spoczywają w kaplicy bpa Piotra Tomickiego. Wprowadził w Polsce zwyczaj palenia wiecznego światła przed Najświętszym Sakramentem.
Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest w dzienną rocznicę śmierci (9 października).